Χειμώνα του '91 θυμάμαι φοιτούσα στην πρώτη τάξη του 1ου Λυκείου στο Ίλιον. Είχε ένταση αυτή η χρονιά. Οι μαθητές σε πολλά σχολεία της Ελλάδας, σε μια πρωτόγνωρη, αυθόρμητη αντίδραση στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου, κατέλαβαν τα σχολεία τους. Γονείς και καθηγητές κάθε μέρα απ' έξω. Εμείς σε παρέες κουβεντιάζαμε, παίζαμε, ανακαλύπταμε τα όρια του ακτιβισμού και του θάρρους μας. Συνελεύσεις μέρα παρά μέρα για να δούμε αν θα συνεχίσουμε τις καταλήψεις και μάχες με τους γονείς για να κοιμόμαστε κάποια βράδια μέσα. Εκείνη την περίοδο δολοφονήθηκε και ο 38χρονος εκπαιδευτικός Νίκος Τεμπονέρας.
Γεγονότα που μ' έχουν σημαδέψει, όπως φαντάζομαι και το συμμαθητή μου Αλέξη. Κι ο Αλέξης της δικής μου γενιάς ήταν αυτός που βγήκε τότε στην Άννα Παναγιωταρέα και μίλησε για το δικό μας αγώνα. Κατόπιν, μέσα στο Κόμμα σφυρηλάτησε την επαναστικότητά του. Και αργότερα, κατήλθε στις Δημοτικές εκλογές ως υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας. Ο άφθαρτος λόγος και το νεαρό της ηλικίας αντιμετωπίστηκαν με συμπάθεια και άφηναν υποσχέσεις στο γυαλί (των ίδιων Μέσων που τώρα αυτός καταγγέλει). Κι ήταν ο εκλεκτός του Αλέκου, από τον οποίο πήρε το "δαχτυλίδι" της διαδοχής. Ως αρχηγός του Κόμματος πλέον εκπαιδεύτηκε ταχύρρυθμα σε μια σειρά από τεχνικές, αναγκαίες για να φαίνεται ισχυρός (και αρεστός): χάραξη Κομματικής στρατηγικής, υιοθέτηση ετερόκλητων συμμαχιών, εκφορά δημόσιου λόγου που ενείχε λεκτικές υπερβολές και ιδεολογικές ακροβασίες. Προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ των συνιστωσών του, εξασκήθηκε στην αφαίρεση και στη διαίρεση: ο Φώτης, ο Γρηγόρης και κάποιοι άλλοι έφυγαν αναζητώντας ένα πιο ξεκάθαρο στίγμα. Κι ο Αλέξης σε ένα πολιτικό σύστημα με πολλές δομικές παθογένειες και αναξιόπιστα πρόσωπα κατάφερε να ξεχωρίσει, να αναδυθεί. Όπως λεει κι ο ίδιος, στις 6 Μαΐου έγινε το μισό βήμα της νίκης. Το άλλο μισό, ενδέχεται να το υπονομεύσει ο ίδιος. Γιατί, όπως λένε και οι Αγγλοσάξωνες, απλά φυσάει (επίμονα) την τρομπέτα του ...
Αγαπητέ Αλέξη
μας δένουν κοινοί αγώνες κι ενδεχομένως κοινά οράματα (τα τωρινά δικά σου δεν τα έχω ακόμη πολύ ξεκάθαρα). Αν σε είχα κοντά μου αφενός θα σε ρώταγα για τις προθέσεις και το σχέδιό σου, αφετέρου θα σου ζητούσα να νοηματοδοτήσεις τον όρο "προοδευτικός πολιτικός" και αφετρίτου θα σου έλεγα ταπεινά μία γνώμη για τις αρετές της μετριοπάθειας και της αυθεντικότητας, που αναμφίβολα κονιορτοποιούνται στους φορμαλισμούς του Κόμματος. Επίσης, φιλικά θα σου αφιέρωνα τους στίχους του αγαπημένου μου Β. Παπακωνσταντίνου:
Τα παιδικά μας όνειραθα σου εκσφενδονίσω,
με χρώματα και μουσικές
θα σου τα τραγουδήσω.
Παλιέ μου φίλε, γνώριμε,
συμμαθητή, θαμώνα,
απόψε που βρεθήκαμε,
σου δίνω τη σφεντόνα
(με την ελπίδα να παραμερίσεις την τρομπέτα).
Στο καταληκτικό ερώτημα "Ποιος είσαι εν τέλει Αλέξη και τι πρεσβεύεις;" ψυχανεμίζομαι πως θα βρω την απάντηση στις επιλογές σου, στη βιογραφία σου, στα λόγια και τα έργα σου, στο ύφος και την αύρα σου.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Ένας συμμαθητής σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου