Συναντάς έναν πολύ θυμωμένο άνθρωπο στο χώρο της εργασίας σου: χρειάζεται την αλληλεγγύη σου;
Συναντάς στο σχολείο μια μητέρα που σου αποδίδει ευθύνες για τη (μη) πρόοδο της κόρης της: χρειάζεται την αλληλεγγύη σου;
Συναντάς έναν μαθητή διαταρακτικό, με εναντιωματική συμπεριφορά, που βρίζει, χειρονομεί, χτυπάει:χρειάζεται την αλληλεγγύη σου;
Συναντάς στο σχολείο μία μητέρα που το παιδί της έχει σύνδρομο Down: χρειάζεται την αλληλεγγύη σου;
Πόσο διαφορετικές είναι οι ανωτέρω περιπτώσεις, συνέχονται όμως με την έννοια της αλληλεγγύης.Κι αυτή όμως νοηματοδοτείται σε κάθε περίπτωση διαφορετικά.
Μα καλά, προκύπτει το εύλογο ερώτημα, είμαστε ικανοί να είμαστε αλληλέγγυοι παντού και προς όλους;
Αντιλαμβανόμενος την αλληλεγγύη ως κοινωνικά μαθημένη δεξιότητα, πέφτει μεγάλο βάρος για την εμπέδωσή της στους γονείς και στους δασκάλους.
Τι είναι εντέλει η αλληλεγγύη;
Τρεις έννοιες δίνουν το περίγραμμα της σημασίας της: άνευ όρων αποδοχή του Άλλου, αυθεντικότητα, ενσυναίσθηση.
Πάντως, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον πόσο διαφορετικά την περιγράφει, την εξηγεί και την εφαρμόζει ο καθένας μας. Και το ακόμη πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι αυτό που έλεγε ο Freire, πως οι λέξεις έχουν δύο διαστάσεις, εκείνες του στοχασμού και της δράσης.
Άρα, προτείνω όλοι, εν πρώτοις, να νοηματοδοτήσουμε την αλληλεγγύη, να στοχαστούμε με αφόρμηση τη συγκεκριμένη έννοια και κατόπιν να δράσουμε!!!
Σε κάθε περίπτωση, οι πλέον ωφελημένοι από τη δική μας στοχαστική δράση θα είναι εκείνοι που στριμώχνονται έξω από τις κανονικότητες της εποχής μας.